دیافراگم دوربین چیست و چه تاثیری در کیفیت عکس دارد

اگه از حالا حوصله ی یک مقاله ی بلند درباره ی دیافراگم رو ندارید باید بگم که از دیدتون خوشحال شدیم.

ولی یه لحظه صبر کنید ، اگه جزو عکاسای خوش ذوق و یا علاقه مند ها هستین می تونین نهایت لذت رو ببرین پس بزنین بریم.

دیافراگم یکی از سه ستون اصلی دوربین عکاسی است (دو مورد دیگر سرعت شاتر و ایزو) که قطعاً در میان آنها مهمترین به شمار می رود. در این مقاله ، همه چیزی که شما باید در مورد دیافراگم و نحوه کارکرد آن بدانید را قرار دادیم تا عکس های بهتری بگیرد و از عکاسی لذت ببرید.

پس با ایران گلکسی همراه باشید تا یه سری به دنیای عکاسی بزنیم.

دیافراگم چیست؟

دیافراگم را می توان به عنوان دهانه ای در لنز تعریف کرد که از طریق آن نور برای ورود به دوربین عبور می کند. برای اینکه مفهوم را به روش ساده تری دریافت کنید به چگونگی عملکرد چشم خود فکر کنید. هنگامی که بین محیط های روشن و تاریک حرکت می کنید ، عنبیه چشم شما بزرگ و کوچک می شود و اندازه مردمک شما را کنترل می کند.

در عکاسی ، “مردمک” لنز شما دیافراگم نامیده می شود. می توانید اندازه دیافراگم را کوچک یا بزرگ کنید تا اجازه دهید کم و بیش نور به سنسور دوربین خود برسد. تصویر زیر دیافراگم را در یک لنز نشان می دهد:

دیافراگم با کنترل عمق میدان می تواند ابعادی به عکسهای شما اضافه کند. همچنین ، دیافراگم پس زمینه تار و جلوه ای با تمرکز کم عمق ، زیبا ایجاد می کند.

علاوه بر این ، با روشن تر یا تاریک تر شدن ، نوردهی تصاویر شما را نیز تغییر می دهد.

دیافراگم در معرض نور

دیافراگم چندین اثر در عکسهای شما دارد. یکی از مهمترین آنها روشنایی یا نوردهی تصاویر شماست. با تغییر اندازه دیافراگم ، میزان کلی نور را که به سنسور دوربین شما می رسد را تغییر می دهید – و در نتیجه روشنایی تصویر شما تغییر میکند.

دیافراگم بزرگ (یک دهانه گسترده) نور زیادی را منتقل می کند ، در نتیجه عکس روشن تر خواهد بود. یک دیافراگم کوچک درست برعکس است و عکس را تیره تر می کند. به تصویر زیر نگاهی بیندازید تا بتوانید بهتر درک کنید.

در یک محیط تاریک – در داخل خانه یا شب – به طور حتم باید یک دیافراگم بزرگ را انتخاب کنید تا بتوانید تا حد امکان نور محیط را ضبط کنید.

چگونه دیافراگم بر عمق میدان تأثیر می گذارد

اثر مهم دیگر دیافراگم عمق میدان است. عمق میدان مقدار عکس شماست که از جلو تا عقب تیز به نظر می رسد. برخی از تصاویر دارای عمق “نازک” یا “کم عمق” هستند ، مانند جایی که پس زمینه کاملاً از تمرکز خارج است. سایر تصاویر دارای عمق میدان “بزرگ” یا “عمیق” هستند ، که در آن پیش زمینه و پیش زمینه تیز هست….

در تصویر بالا می بینید که این دختر در کانون توجه قرار دارد و تیز به نظر می رسد ، در حالی که پس زمینه کاملاً خارج از تمرکز است. انتخاب دیافراگم در اینجا نقش بزرگی داشت. من به شخصه از دیافراگم بزرگ برای ایجاد جلوه کم عمق متمرکز استفاده می کنم. این به من کمک می کند تا توجه مخاطب را به جای فضای شلوغ به موضوع مورد توجه جلب کنم. اگر من دیافراگم بسیار کوچکتری را انتخاب بکنم ، نمی توانم موضوعم را از پس زمینه جدا کنم.

یک ترفند برای به یاد آوردن این رابطه: یک دیافراگم بزرگ باعث می شود مقدار زیادی از پیش زمینه تار شود. این اغلب برای عکسهای پرتره یا عکسهای عمومی از اشیاء که می خواهید موضوع را جدا کنید مطلوب است. بعضی اوقات می توانید موضوع خود را با اشیاء پیش زمینه قاب کنید ، که مطابق مثال در زیر نیز مبهم به نظر می رسد:

توجه : طرز تهیه پیش زمینه و نورهای خارج از فوکوس توسط لنزها در مثال بالا ، اغلب به عنوان “بوکه” خوانده می شود.

از طرف دیگر ، دیافراگم کوچک باعث کمبود تاری پس زمینه می شود که به طور معمول برای بعضی از انواع عکاسی مانند منظره و معماری ایده آل است. در عکس منظره زیر ، من از دیافراگم کوچک استفاده کردم تا اطمینان داشته باشم که پیش زمینه من تا حد امکان از جلو تا عقب تیز هست :

در اینجا مقایسه سریع وجود دارد که تفاوت بین استفاده از دیافراگم بزرگ و در مقابل دیافراگم کوچک در پیش زمینه را نشان می دهد:

همانطور که مشاهده می کنید ، عکس در سمت چپ فقط دارای مارمولک در تمرکز و تیز است ، که در آن پیش زمینه و پس زمینه تار شده است. در حالی که عکس سمت راست همه چیز را دارد از جلو تا پشت به وضوح نشان می دهد.

F-Stop و F-Number چیست؟

تاکنون ، ما فقط در مورد دیافراگم به طور کلی مانند بزرگ و کوچک بحث کرده ایم. با این حال ، می توان آن را به عنوان عددی که به عنوان “f-number” یا “f-stop” نیز گفته می شود بیان کرد ، با حرف “f” در جلوی عدد ، مانند f / 8 ظاهر می شود.

به احتمال زیاد ، قبلاً این موضوع را در دوربین خود مشاهده کرده اید. در صفحه LCD یا منظره یاب ، دیافراگم شما چیزی شبیه به این خواهد بود: f / 2 ، f / 3.5 ، f / 8 و غیره. بعضی از دوربین ها slash را حذف می کنند و f-stop هایی مانند این را می نویسند: f2، f3.5، f8 و غیره. به عنوان مثال ، دوربین نیکون در زیر روی دیافراگم f / 8 تنظیم شده است:

بنابراین ، f-stop روشی برای توصیف اندازه دیافراگم برای یک عکس خاص است.

چگونه دیافراگم مناسب را انتخاب کنیم

اکنون که با نمونه های خاصی f آشنا هستید ، این سوال به ذهنتان می آید که از چه دیافراگم برای عکس های خود استفاده کنید؟ بیایید به تابش و عمق میدان بپردازیم – دو اثر مهم دیافراگم. اول ، در اینجا یک نمودار برای نشان دادن تفاوت های روشنایی در طیف وسیعی از مقادیر دیافراگم مشترک ارائه شده است:

یا اگر در محیط تاریک تری قرار دارید ، ممکن است بخواهید از دیافراگم های بزرگی مانند f / 2.8 برای گرفتن عکسی از روشنایی مناسب استفاده کنید :

در مورد عمق میدان ، به یاد بیاورید که مقدار دیافراگم بزرگی مانند f / 2.8 منجر به تاری زیادی در پس زمینه (پس زمینه ایده آل برای پرتره های فوکوس کم عمق) خواهد شد ، در حالی که مقادیری مانند f / 8 ، f / 11 یا f / 16 کمک خواهد کرد. شما هر دو قسمت پیش زمینه و پس زمینه جزئیات تیز را ضبط می کنید (ایده آل برای مناظر ، معماری و عکاسی کلان).

اگر عکس شما در تنظیم دیافراگم انتخابی ، بیش از حد روشن یا تاریک است ، ناامید نشوید. در بیشتر مواقع ، شما می توانید سرعت شاتر خود را برای جبران تنظیم کنید – یا در صورت برخورداری از حد مجاز سرعت شاتر یا ISO خود را بالا ببرید.

همه چیز دیافراگم مربوط به عکس شما

آیا هرگز تعجب کرده اید که دیافراگم به جز روشنایی و عمق میدان ، روی عکس های شما چه تأثیر می گذارد؟ در این بخش از مقاله ، ما تمام راه های دیگر را خواهیم دید که دیافراگم بر روی تصاویر شما اثر می گذارد ، از وضوح گرفته تا نور آفتاب ، و دقیقاً به شما می گویم که چرا هر یک از اینها مهم است.

قبل از غوطه ور شدن در مشخصات بیش از حد ، در اینجا لیستی سریع از همه چیز که دیافراگم در عکاسی تأثیر می گذارد وجود دارد:

ما دو مورد اول را قبلاً در مقاله معرفی کرده ایم ، اما هنوز خیلی چیزهای زیادی باقی مانده است! روشن است که دیافراگم در بسیاری از زمینه های مختلف عکاسی اهمیت دارد. در زیر ، ما به همه این عوامل و نحوه عملکرد آنها در عمل خواهیم پرداخت.

عکاسان پرتره دوست دارند از دیافراگم های گسترده ای مانند f / 1.4 یا f / 2 استفاده کنند تا سوژه خود را از پیش زمینه و پس زمینه جدا کنند. f / 1.4 یا f / 2 این امکان را به آنها می دهد تا موضوع مورد نظر را برای مرکز توجه بیننده حفظ کنند و دراین حال باعث می شود که عناصر منحرف کننده مبهم به نظر برسند. چنین پرتره های “رویایی” در عکاسی پرتره کاملاً پرطرفدار هستند .

با این وجود ، همه تصاویر به این شکل مورد نظر نیستند. به عنوان مثال ، عکاسان منظره و معماری ، با استفاده از دیافراگم های کوچک مانند f / 8 و f / 11 ، طرف دیگر طیف دیافراگم را ترجیح می دهند. هدف آنها این است که هم عناصر پیش زمینه و هم زمینه را به طور هم زمان مورد توجه قرار دهند.

اثر منفی پراش

بنابراین ، اگر عکاس منظره ای هسبم که می خواهم همه چیز را تا حد ممکن تیز بکنم ، باید از کوچکترین دیافراگم خود مانند f / 22 یا f / 32 استفاده کنم؟

نه !

اگر به عقب برگردیم و نگاهی دقیق بیندازیم به عکس مارمولک از فصل قبل که در آن از دیافراگم های f / 4 و f / 32 استفاده کردیم ، می توانید به وضوح برخی از مشکلات را مشاهده کنید. در اینجا چگونگی ظاهر شدن دو تصویر هنگام مشاهده در ۱۰۰٪ می بینید:

در اینجا ، شما اثری به نام پراش را مشاهده می کنید. رشته های فیزیک می دانند که من در مورد چه چیزی صحبت می کنم ، اما پراش یک مفهوم خارجی برای اکثر مردم است. بنابراین ، آن چیست؟

پراش در واقع بسیار ساده است. وقتی از دیافراگم ریز مانند f / 32 استفاده می کنید ، به معنای واقعی کلمه ، نوری را که از لنز شما عبور می کند را ، فشرده می کنید. که باعث می شود در پایان با تداخل ، تار شدن و در نتیجه عکس هایی که به وضوح کمتر تیز هستند ، درگیر شوید.

چه زمانی شروع به دیدن پراش می کنید؟ این به چندین عامل بستگی دارد ، از جمله اندازه سنسور دوربین و اندازه چاپ نهایی شما. من به شخصه ، در دوربینم کاملاً فریم نیکون ، ( نکات پراش ) را در f / 8 مشاهده می کنم ، اما برای ناراحتی من کافی نیست. من در واقع همیشه از دیافراگم های کوچکتر مانند f / 11 و f / 16 استفاده می کنم. با این حال ، سعی می کنم از f / 22 یا چیزی فراتر از آن اجتناب کنم ، زیرا که جزئیات زیادی را در آن نقطه از دست می دهم.

پراش مشکل بزرگی نیست ، اما وجود دارد. از اینکه از f / 11 یا f / 16 عکس بگیرید فقط بخاطر اینکه کمی تیزی از دست می دهید نترسید. در بسیاری موارد ، عمق میدان اضافه شده ارزش ریسک و معامله را دارد

جلوه های ستاره دار و خورشید

Starbursts ، که به آن آفتابگردان نیز گفته می شود ، عناصر زیبایی هستند که در عکس های خاصی پیدا خواهید کرد. من همیشه سعی می کنم آنها را در عکسهای منظره خود ثبت کنم. مانند مثال زیر:

این اصلا چطوری کار میکنه؟ در اصل ، برای هر تیغه دیافراگم در لنز شما، شما در آخر به یک نور آفتاب ختم خواهید شد. این تنها در صورتی اتفاق می افتد که شما از یک نور کوچک و روشن ، مانند نور خورشید عکاسی کنید ، زیرا بخشی از آن مسدود شده است. این تقریباً در عکاسی منظره معمول است. هنگامی که خورشید در عکس من قرار دارد ، من معمولاً f / 16 را صرفاً برای گرفتن این جلوه تنظیم می کنم.

همچنین ، اثر ستاره خنک کننده متفاوت از لنز به لنز است. همه اینها به تیغه های دیافراگم بستگی دارد. اگر لنز شما دارای شش تیغه دیافراگم است ، شش تیر آفتاب دریافت خواهید کرد. اگر لنز شما دارای هشت تیغه دیافراگم است ، هشت تیر آفتاب دریافت خواهید کرد. و اگر لنز شما دارای ۹ تیغه دیافراگم است ، هجده تیر خورشید خواهید گرفت.

صبر کن ، چی؟

این هیچ تایپی نیست. برای لنزهای با تعداد پره های دیافراگم عجیب و غریب ، شما دو برابر میزان آفتاب گرفتن خواهید داشت. چرا؟

به نظر عجیب است ، اما دلیل آن در واقع بسیار ساده است. در لنزهای با تعداد پره های دیافراگم (و طراحی کاملاً متقارن) ، نیمی از نور آفتاب ها بر نیمه دیگر همپوشانی دارند. بنابراین ، همه آنها را در عکس نهایی خود نمی بینید.

این نمودار برای نشان دادن منظور من اینجاست:

بیشتر لنزهای نیکون دارای هفت یا نه تیغه دیافراگم هستند که در نتیجه به ترتیب ۱۴ و ۱۸ پرتوهای آفتاب دیده می شوند. بیشتر لنزهای Canon دارای هشت تیغه دیافراگم هستند و در نتیجه هشت تیر آفتاب دیده می شود. عکس بالا را با استفاده از لنزهای Nikon 20 mm f / 1.8G گرفتم که دارای ۷ تیغه دیافراگم است. به همین دلیل این تصویر دارای ۱۴ نور آفتاب است.

این فقط تعداد تیغه ها نیست بلکه شکل آنها نیز مهم است. بعضی از تیغه های دیافراگم گرد هستند (که منجر به تاری چشمگیر تر از تمرکز پس زمینه می شود) و برخی دیگر مستقیم هستند. اگر هدف شما گرفتن ستاره های خوب است ، تیغه های دیافراگم مستقیم معمولاً پرتوهای مشخص تر از نور تولید می کنند.

باز هم ، برخی از لنزها از این نظر بهتر از سایرین هستند. برای به دست آوردن بهترین نتیجه ، لنزهایی را پیدا کنید که مشخص است دارای تابش خوب است و سپس آن را روی دیافراگم کوچک مانند f / 16 قرار دهید. این به شما قوی ترین تعریف را در ستاره های خود خواهد داد.

سرانجام ، آخرین اثر مرتبط وجود دارد که می خواهم به طور خلاصه به آن اشاره کنم. هنگامی که از خورشید عکس می گیرید ، ممکن است در عکس های خود ، مانند شکل زیر ، شعله ور شوید. بسته به دیافراگم انتخابی شما ، اندازه و شکل این شعله ور شدن لنز ممکن است کمی تغییر کند. این چیز بزرگی نیست ، اما هنوز هم وجود دارد.

دیافراگم کوچک و عناصر ناخواسته

هنگامی که از چیزهایی مانند نرده ها ، پنجره های کثیف ، گیاهان و حتی قطرات آب بر روی لنز خود عکس می گیرید ، از عکس های گرفته شده با دیافراگم کوچک ناامید خواهید شد….

دیافراگم های کوچک مانند f / 11 و f / 16 عمق وسیعی از میدان را به شما می دهند که ممکن است به طور اتفاقی عناصری را در نظر بگیرید که نمی خواهید در کانون توجه قرار گیرید! به عنوان مثال ، اگر در یک آبشار یا در کنار اقیانوس شلیک می کنید ، دیافراگم f / 16 می تواند یک قطره آب ریز روی لنز شما را به یک حفره مشخص و زشت تبدیل کند:

در مواردی از این قبیل ، بهتر است فقط از دیافراگم وسیع تری ، مانند f / 5.6 استفاده کنید ، تا بتوانید قطره آب را آنقدر متمرکز کنید که حتی در تصویر شما ظاهر نشود. در این حالت خاص ، می توانید قطره را پاک کنید ، اما اگر از چیزی را مانند یک پنجره کثیف عکس بگیرید ، ممکن نیست

شاید درک کرده باشید که این بخش واقعاً فقط به گسترش عمق میدان است ، و این درست است! با این حال ، این یک مورد خاص است ، بنابراین من تصمیم گرفتم آن دو را از هم جدا کنم.

نمونه دیگر عکسبرداری از طریق موارد زمانی است که تکه ای از گرد و غبار روی سنسور دوربین شما قرار می گیرد. متأسفانه ، هنگام تغییر لنزها ، این بسیار رایج است. مشخصات گرد و غبار در سنسور دوربین شما در دیافراگمهای کوچک مانند f / 16 یا f / 22 کاملاً واضح نشان داده می شود ، حتی اگر در مورد بزرگتر مانند F / 4 نامرئی باشند.

خوشبختانه ، حذف آنها در نرم افزارهای پس از تولید مانند Photoshop یا Lightroom بسیار آسان است ، اگرچه مجبور شوید ده ها تن از آنها را از یک عکس جدا کنید ، آزار دهنده است. به همین دلیل همیشه باید سنسور دوربین خود را تمیز نگه دارید. اما اگر تمیز نباشد ، باید مراقب استفاده از دیافراگم های کوچک باشید.

بوکه

بوکه چیست؟ این به سادگی کیفیت تار شدن پس زمینه شماست. اگر عکسهای پرتره یا عکسهای حیات وحش زیادی گرفته اید ، در بیشتر تصاویر خود به پس زمینه های کاملاً غیرمرکز توجه خواهید کرد. به طور طبیعی ، شما می خواهید که آنها به بهترین شکل ممکن به نظر برسند! تنظیمات دیافراگم مختلف باعث می شود تا شکل تار شدن پس زمینه شما تغییر کند. چرا؟

تیرگی پس زمینه عکسهای شما همیشه شکل تیغه های دیافراگم شما را می گیرد. بنابراین ، اگر تیغه های دیافراگم شما مانند قلب شکل باشند ، شما با یک تیرگی پس زمینه به شکل قلب روبرو خواهید شد. بیشتر اوقات ، این واجد شرایط به عنوان حواس پرتی بوکه است ، اگرچه این عکس از دو لاک پشت مصنوعی ، به نوعی ناز هستند:

نکته جالب توجه این است که در بعضی از لنزها ، تیغه های دیافراگم با باز و بسته شدن شکل به میزان قابل توجهی تغییر می کنند. اگرچه همه لنزها به این روش نیستند ، اما تنظیمات دیافراگم بزرگ (مانند f / 1.8) غالباً تاری پس زمینه ، گردتری از تنظیمات دیافراگم کوچکتر دارد. همچنین در دیافراگم های بزرگ ، تاری بیشتر در زمینه ایجاد می شود ، زیرا عمق میدان شما نازک تر است.

لنزهای دیگر ممکن است در دیافراگم های کمی کوچکتر بهتر باشند ، یا ممکن است مشکلات دیگری برای رفع تاری در دیافراگم های گسترده (مانند تار شدن پس زمینه خرد در گوشه ها) ایجاد کنند. اگر بوکه برای شما مهم است ، و می خواهید این مورد را در لنزهای خاص خود تست کنید. چند عکس غیر فوکوس از یک صحنه شلوغ بگیرید ، هر کدام از آنها با استفاده از یک دیافراگم متفاوت بگیرید ، و ببینید کدام یک بهترین است. بیشتر اوقات ، وسیعترین دیافراگم لنز خواهد بود ، اما نه برای همیشه.

خلاصه

دیافراگم به وضوح یک تنظیم مهم در عکاسی است و احتمالاً مهمترین تنظیم از همه است. دیافراگم روی چندین قسمت مختلف عکس شما تأثیر می گذارد ، اما همه چیز را به سرعت حلق آویز می کنید. دیافراگم کوچک باعث می شود عکس های شما تاریک تر شود ، عمق میدان را افزایش داده ، پراش را افزایش می دهد ، بیشتر میزان انحراف لنزها را کاهش می دهد و شدت ضربات مغزی را افزایش می دهد.

دیافراگم بزرگ برعکس عمل می کند. به زودی ، این چیزی نخواهد بود که حتی باید به آن فکر کنید. آن را به طور طبیعی به یاد خواهید آورد. به شخصه ، اگر من می خواهم یک اثر خیره کننده در عکس های من ، من فورا می دانم که از دیافراگم f / 16 استفاده کنم هنگامی که به نور بیشتری نیاز دارم ، دیافراگم بزرگتری مانند f / 2.8 یا f / 2 را بدون فکر دوم تنظیم می کنم. برای رسیدن به این نکته خیلی تمرین نمی کند.

دانستن اینکه دیافراگم چقدر مهم است ، جای تعجب نیست که ، در عکاسی Life ، ما اکثر اوقات در حالت دیافراگم یا اولویت دستی قرار می گیریم. ما عملاً هرگز نمی خواهیم که دوربین دیافراگم را برای ما انتخاب کند. این بسیار مهم است ، و این یکی از آن تنظیمات اساسی است که هر مبتدی یا عکاس پیشرفته برای گرفتن بهترین تصاویر ممکن باید بداند.

مثل همیشه ، بهتر است اگر این همه را برای خودتان یاد بگیرید. چیزی جالب را برای گرفتن پیدا کنید ، و دانش جدید خود را به کار بگیرید. هرچه عکس بیشتری بگیرید ، بیشتر یاد خواهید گرفت. دیافراگم نیز از این قاعده مستثنی نیست.

خب بیشتر از این سرتون رو درد نیارم. ممنونیم که همراه ما بودید.

تا یادم نرفته این رو هم بگم که منتظرمون باشین و همچنین ما رو از تجربیات خود در مورد کار با دیافراگم مطلع کنید.